Hearts Vision

Oli otya!

De dagen gaan snel, zo snel dat dit alweer onze laatste blog is...

Afscheid
Die lieve Gerrit en Anita, onze buurtjes in de afgelopen drie maanden, nodigden ons uit om een dagje met hun door te brengen als afscheid. Zondag 30 november gingen we met elkaar naar Watoto Church in Kampala. Daarna trakteerden ze ons op een heerlijke lunch tegenover Watoto Church. En de dag was nog niet voorbij, dus besloten we lekker te gaan zwemmen. We hebben ontzettend genoten van jullie aanwezigheid in Oeganda! Super bedankt!

Ontmoeting met Hearts Vision
Maandagochtend 31 november gingen we op weg naar Kampala. Deze week gingen we naar een andere organisatie; Hearts Vision. Deze organisatie werkt met de straatkinderen van Oeganda. In het huis dat Hearts Vision heeft, zitten nu ongeveer 17 kinderen die van de straat komen. Ze krijgen hier voorbereidend onderwijs, eten, medicatie, kleding en onderdak. Ze proberen deze kinderen terug te brengen naar hun ouders, als dat niet mogelijk is wordt er verder gezocht naar familieleden of anderen die voor ze kunnen zorgen. We maakten kennis met de jongens en met Lenneke en Bonnie de oprichters van deze organisatie. Lenneke komt uit Nederland en is getrouwd met Bonnie. Bonnie komt zelf van de straat en weet daarom precies hoe de kinderen denken en hoe ze te begeleiden. Na een paar uur te hebben gepraat over de organisatie en alle gebeurtenissen werd het tijd om wat eten te halen. Samen met Lenneke gingen we de straat op om echt Oegandees eten te halen. Dat werd Rolex, chapati (soort pannenkoek) met omelet erin gerold. Oftewel: Rolled eggs ;)
Op dinsdag gaat de organisatie altijd naar de sloppenwijk om een programma te draaien. Hier komen veel straatkinderen op af. Het programma bestaat uit contact maken, aandacht besteden aan de kinderen. De aandacht die ze normaal niet krijgen, want de bevolking vindt de straatkinderen niets waard en besteed geen aandacht aan ze. Het was goed te merken dat de kinderen die aandacht wel keihard nodig hebben, ze waren erg knuffelig en vroegen erg veel aandacht. De kinderen bij dit project zijn totaal anders dan de kinderen van het project waar we stage lopen. De kinderen zijn hard en lijken niet meer echt kinderen te zijn. De meesten spreken niet goed Engels en daardoor is het lastig om echt een gesprek met ze te voeren. We stapten even een totaal andere wereld in en dat was indrukwekkend. De kinderen zijn verslaafd aan kerosine en kijken dan ook erg glazig uit hun ogen. Sommige kinderen stelden zich meerdere keren aan ons voor, omdat ze niet hadden onthouden dat ze dat al eerder hadden gedaan. Andere kinderen wilden graag slapen, omdat ze zich ‘s nachts vaak niet veilig voelen op straat en daarom niet slapen. Op deze plek voelen ze zich wel veilig genoeg om te kunnen slapen. We gingen bij de kinderen zitten, gaven ze een knuffel en ze lakten onze nagels. Ondertussen werden er teilen met water neergezet zodat ze kleding konden wassen, daarnaast werden hun wonden verzorgd als ze die hadden.
Er werd een verhaal verteld, een levensles en er werden liedjes gezongen. De handen werden gewassen en de kinderen kregen een bord met eten. Pocho en beans, dezelfde maaltijd die de kinderen bij ons ook altijd krijgen.
Na het eten was het programma afgelopen en liepen we door de sloppenwijk, richting een lokaal restaurant. De kinderen bleven kleven en wilden constant knuffelen. Een aantal kinderen liepen met ons mee, er werd raar gekeken door de mensen als er een hand vastgehouden werd van een straatkind.
’s Middags gingen we naar een hele grote markt. Op deze markt verkochten ze allerlei tweedehands spullen. Het is was enorm vol, druk en de paden waren slecht en lagen vol met troep. Als blanken werd je daar helemaal gek, door alle aandacht die je daar kreeg. Er werd aan onze armen getrokken en de mannen riepen ons om bij hun kraampje te komen kijken. Huwelijksaanzoeken werden gedaan en vragen gesteld om mee naar Nederland te gaan. Je moest hier dus niet te lang rondlopen.
Woensdagochtend gingen we voor een paar uurtjes naar het huis van Hearts Vision. We hebben veel spelletjes met de kinderen gespeeld, net zolang totdat wij het spel zat waren en we kinderen een ander spel pakten om te spelen. ’s Middags nam een man van het project ons mee naar de grootste moskee van Kampala. Deze is opricht door Kadaffi. We werden als echt moslimvrouwen aangekleed en we beklommen de toren. Hier had je echt onwijs mooi uitzicht over de stad. Opeens leek het een hele mooie stad en zag je niet de chaos die je normaal ziet als je door de stad loopt. In de moskee zelf kregen we een rondleiding. Deze meneer vertelde zijn verhaal en wilde ons graag bekeren. Toen we vertelden waarom we in Oeganda zijn en bij welke organisatie we stage liepen leek hij zijn hoop opgegeven te hebben. De kleding mochten we alleen hebben op voorwaarde dat we het echt zouden gaan dragen als we thuis waren. Op de trap hebben we ons toen maar snel weer verkleed naar onze eigen kleding en dat voelde erg bevrijdend.
Donderdagochtend kregen we Luganda les van een jongen van het project. Dit is de taal die hier veel gesproken wordt. Als een echte leerkracht stond hij voor het bord en kregen wij een papier en pen om het allemaal over te schrijven. Erg leuk! We vertelden hem dat hij echt een goede leerkracht zou zijn maar hij vertelde dat hij geen leerkracht wilde worden, omdat je dan niet veel geld verdiend. In dezelfde wijk waar het huis van Hearts Vision staat zagen we een museum met Afrikaanse huisjes. Dit leek ons leuk om te bezoeken. We kregen een rok aan omdat dit hoort in de Afrikaanse cultuur. We kregen verhalen over de koningen met de vele vrouwen (87!) en over de bouw van de huisjes.
Vrijdag werden de woorden die ons gisteren werden geleerd overhoort en teacher Peter (de jongen die ons les gaf) was onder de indruk. We gingen verder met nog een aantal nieuwe woorden en zinnen en daarna namen wij het lesgeven over en werd er Nederlandse les gegeven. Een aantal jongens kwamen erbij zitten en wilden dit graag leren. ’s Middags gingen we op zoek naar het strand. We hadden gehoord van Maimi Beach, maar iedereen die we spraken kende het niet. We stapten maar in een taxibusje richting Entebbe. De mensen in het busje hadden de grootste lol dat we naar het strand wilden, maar niet wisten waar we naartoe moesten. Uiteindelijk kwamen we bij een strand aan. Iets anders dan we normaal gewend zijn, het was meer gras in plaats van strand. Maar het was warm, dus heerlijk om aan het water te zitten. ’s Avonds was het tijd voor een bbq bij het ICU Guesthouse en hebben we daarna Sinterklaas gevierd. Een aantal mensen wilden die avond uit, omdat er iemand jarig was en we wilden wel mee, want we vonden dat we ook dat wel ervaren moesten hebben.
Zaterdag hebben we afscheid genomen bij Hearts Vision en tegen het einde van de middag zijn we terug gegaan naar ons ‘eigen’ huisje in Namugongo.

Jullie als lezers willen we bedanken voor de leuke en trouwe berichtjes! Deze laatste dagen genieten we vooral, doen de laatste uitstapjes naar de stad, werken we aan ons onderzoek, maken we het schilderwerk van het speeltoestel af en bereiden we ons voor op het vertrek naar Nederland, boehoe!! :( We hebben de afgelopen drie maanden als heel bijzonder ervaren en hopen ooit nog eens terug te keren naar Afrika!

Tot vrijdag!!
Liefs,
Mirjam & Thirza