Week 2 in Oeganda

Lieve allemaal,

We hebben in de vorige blog beloofd wat meer te vertellen over het lesgeven en ons onderzoek. Dat willen we dan ook graag doen. We komen inmiddels lekker in een bepaald ritme. Vorige week zijn we direct begonnen met bijles Engels geven. Met het hoofd van de basisschool hebben we meerdere keren overlegd, maar het lastige is dat hier overal ja op wordt gezegd maar het niet altijd zo bedoeld word. Zo wilden we vorige week vrijdagochtend gaan lezen en dat was prima, maar aangekomen zat er niemand in de klas. Er was een bijeenkomst voor alle klassen in de kerk. Het is steeds een beetje zoeken naar tijden, maar deze week loopt het eigenlijk verrassend goed. Het is nog wel eens lastig om de kinderen te herkennen. Wat wil je ook als elk kind aan de omschrijving voldoet: donker, kort haar en in uniform. Hierdoor ontstond een grappige situatie. We willen niet telkens vragen naar de namen van de kinderen, waardoor twee kinderen verwisseld waren en wij het niet eens door hadden. Zo kwam het dat er op verschillende niveaus gelezen werd. Toen we hierachter kwamen, moesten we erg lachen. Maar de jongens zagen het probleem niet echt. Toch maar weer naar de namen van de kinderen vragen!

Er is nog genoeg werk te doen. We hebben allebei tien kinderen waar we twee keer per week mee lezen. De kinderen zitten niet in leeftijdsgroepen op school, maar in niveaugroepen. We doen ons best om uit te zoeken hoe we de kinderen zo veel mogelijk kunnen leren. De ene keer werkt het wel, de andere keer minder of helemaal niet. Doordat we steeds met dezelfde kinderen lezen, bouwen we een band met ze op en kunnen we resultaten zien en dat is erg leuk! Niet bij ieder kind zien we vooruitgang. Er is bijvoorbeeld één jongen uit een hogere groep die leest op het niveau van de eerste groep. Maar eigenlijk kan hij dat niveau ook niet aan. Het is nog een raadsel wat we hiermee moeten. Volgende week gaan we opnieuw een poging doen en in gesprek met zijn leerkracht.

Daarnaast hebben we nog een onderzoek lopen met de onderzoeksvraag;
Wat is het verschil met het onderwijssysteem in een ontwikkelingsland als Oeganda, met hun oude Engelse onderwijssysteem, en het huidige Nederlandse onderwijssysteem? Waar is behoefte aan in het onderwijs in Oeganda en welke verbeteringen kunnen wij daarin aanbrengen?
We gaan binnenkort in de klassen kijken hoe het eraan toe gaat en op een later moment waarschijnlijk ook zelf lessen geven voor een hele groep.

We hebben het erg naar ons zin en deze week zijn er Nederlandse opticiens die de ogen van de kinderen maar ook de mensen uit de omgeving controleren. Om de beurt helpen wij mee met de administratie hiervan.
Tussen alle drukte door proberen we ook te genieten hier. Bijvoorbeeld van zo’n heerlijk windje die dan ineens opsteekt. Het is hier ook zo ontzettend warm! Maar die donkere wolken daar zien er dreigend uit. Soms waag je de gok om er dan uit te gaan en dat deden wij, samen met Marloes. Voor het avondeten wilden wij bananen en ananas halen bij een kraampje langs de weg. Even snel voor de bui: dachten we. Helaas kwam toch die bui, een enorme hoosbui, die bijna drie kwartier duurde. Daar stonden we dan, drie mzungu’s onder een afdakje. Dat windje kwam ook gezellig aanwaaien terwijl we de lunch serveerden. Eén ding was zeker: hier komt een grote bui aanzetten. En, ja hoor, de bruine plassen werden stroompjes. Hard dat het ging! Hier is het tenslotte het regenseizoen. In die kleine riviertjes die dan ontstaan, zag je zo nu en dan wat afval drijven. In Oeganda heb je twee keuzes wat het afval betreft. Of je verbrand het of je wacht op zo’n gigantische stortbui. Niet echt fris allemaal. Maar ja, that’s life!

Deze week organiseerden we verschillende buitenspellen die we in estafettevorm met de kinderen speelden. Het was een groot succes. Van zakdoekje leggen, blindemannetje, rennen met lekke bekertjes water, tot aan tikkertje toe, vermaakten we ons uitstekend. Zakdoekje leggen kenden de kinderen ook, maar het werd anders gezongen: ‘I lost it, I lost it, I don’t know where I lost it…’ Soms gingen de kinderen zo in een spel op, dat ze hun eigen regels bedachten. Creatief zijn ze zeker!

Zondag hopen we met z’n drieën op outreach te gaan naar de sloppenwijken in Kampala. Eerst gaan we met de boda-boda naar Kampala. Spannend, onze eerste rit op die zogenoemde brommertjes. John, de sponsorzoon van Anita en Gerrit, zal ons vanuit Kampala rondleiden. Het zal vast heel indrukwekkend zijn. In onze volgende blog kunnen we hier vast meer over vertellen.

Groetjes van ons!