Alweer de 3e week

Lieve allemaal,

Inmiddels zitten er alweer drie weken op. Wat gaat de tijd toch snel! Deze week hebben we de middagen besteed aan het observeren in de klassen van Primary School. Het was leuk om te zien, maar eigenlijk overal waren ze bezig met rekenen. Doordat ze niet veel middelen hebben, wordt er veel gebruik gemaakt van het krijtbord en wordt dat overgeschreven in de schriften. Er worden veel dingen klassikaal opgezegd en herhaalt. Het leuke is dat overal een ritme in zit, zelfs als ze klappen.

Voor de opticiens was het hun laatste week. Dat betekent dat we meer tijd zullen hebben voor ons onderzoek. Woensdag is onze vrije dag. Daar hebben we goed gebruik van gemaakt. Misschien heb je al foto’s gezien van deze dag. Samen met Marloes en Foufou (taxichauffeur van het kinderdorp) gingen we op weg naar Jinja. We wilden graag naar het Victoriameer, ongeveer twee uur rijden vanaf Namugongo. Het was ons eerste echte uitje, jeejh!! Toen we weg gingen, konden we weer merken dat het hier het regenseizoen is. Het kwam met bakken uit de hemel, dat de wegen net leken op modderrivieren. In de geulen aan de zijkant van de wegen klotsten de watergolven ruig naar lager gelegen plaatsen. Gedumpt afval dreef mee. Jinja kwam over als een rustige stad. Het is de op twee na grootste stad in Oeganda. Het gemiddelde inkomen per persoon is daar 70 euro per jaar. Schrikbarend weinig. De wegen waren verhard en er was haast geen vuilnis op straat, in tegenstelling tot Namugongo, Kampala en de sloppenwijken. Aan weerskanten van de straten was ook meer groen te zien. Enkele minuten later zagen we een wereld die haast niet te omschrijven is. We gaan het toch proberen. Van de verharde weg sloeg Foufou af naar een weg wat je geen weg kon noemen. We reden naar beneden over een ontzettend modderige weg met grote kuilen. Eigenlijk kon er maar één auto rijden, maar we kregen toch een tegenligger. Dus moesten wij door grote modderige kuilen rijden. Dit weggetje bracht ons door de ‘slums’, oftewel de sloppenwijk, gelegen naast het Victoriameer. Tussen de kleine huisjes liepen we naar de bootverhuur aan het meer. Het Victoriameer is het op één na grootste meer in de wereld. Na onderhandeld te hebben over de prijs en wat voor een rondje we zouden maken, stapten we in een rustieke boot. We voelden ons hier niet helemaal op ons gemak door de vele gezichten die op ons gericht waren maar niet allemaal even vriendelijk keken. De regen was gelukkig opgehouden, wat de boottocht wat aangenamer maakte. Grote en onbekende watervogels konden we bewonderen. Op de heuvels waren twee grote gevangenissen te zien. We voeren naar de overkant van het meer waar we nog een sloppenwijk aantroffen. Wat een contrast was dat met het prachtige meer. Door het slechte weer van die morgen zag deze plek er nog armzaliger uit. De lucht die ons tegemoet kwam, was die van rottend vis. Al snel zagen we de enorme netten met vis en de fuiken vlak bij de oever. En daar liepen we dan, op onze slippers door de blubber. Een blanke is ontzettend interessant voor mensen hier. Daarom werden we uitvoerig bekeken en aangeraakt door de kinderen. Sommigen pakten je hand. Uiteindelijk liep er een hele horde kinderen achter ons aan. Aandoenlijk was het om te zien dat er kinderen zijn waarvan de kleren als vodden om hen heen hangen, blote voeten onder de modder zit, een kind een baby draagt, een eenzame en magere man vraagt of je een foto van hem wilt maken, lachende en ook huilende kinderen om je heen staan…Blijkbaar zijn wij voor enkelen angstaanjagend, omdat ze nog nooit een ‘mzungu’ hebben gezien. Lachwekkend is het wanneer kinderen bijna de camera uit je handen trekken om naar zichzelf te kijken en dan beginnen te schaterlachen. We bleven niet lang, want het begon weer te regenen. Dit duurde niet lang. Een heerlijk warm zonnetje kwam tevoorschijn en een mooie blauwe lucht maakte dat het Victoriameer en de omgeving nog prachtiger. We kwamen aan bij de oorsprong van de Nijl. Er was een klein eilandje hutjes en een bord dat onze bestemming bevestigde. Wat bijzonder om op deze, toch ook wel Bijbelse, plaats te staan. Aan de stroomwisseling konden we zien waar de Nijl begon. Een indrukwekkende dag was het. Achteraf zeiden we tegen elkaar: ‘Tja, wat moeten we er nou eigenlijk van vinden?’. Het is lastig te beschrijven wat we allemaal zien en meemaken en doordat we er nu helemaal inzitten, denken we dat het besef allemaal later pas komt.

Deze week stelde Anita ons de vraag of wij het leuk zouden vinden om een bruiloft mee te maken. Natuurlijk! Eerst nog even een discussie over wat we aan moesten trekken, maar daarna vooral heel veel zin om te gaan. Om zes uur ’s ochtends vertrokken we vanuit het dorp, pikten we onderweg nog wat mannen op en zouden we over drie uur aankomen. We wisten niet of dit zou kloppen en het bleek ook niet zo te zijn, na vijf uur kwamen we aan. Onderweg stopten we een keer, zodat de mannen konden plassen, maar na die vijf uur moesten wij toch ook wel erg nodig. Bij de kerk werden we eerst naar buiten gestuurd, maar uiteindelijk toch weer naar binnen geroepen om van het toilet gebruik te mogen maken. Van de dienst konden we niet veel verstaan en na de kerkdiensten in het dorp viel deze kerkdienst toch een beetje tegen. We hadden uitbundige muziek en dans verwacht, maar niets daarvan. Het was een aardig formele bruiloft. De kleding van de bruidsmeisjes en de jurk van de bruid waren prachtig om te zien. De bruidsmeisjes in het paars met geel en de bruid in het wit met siersteentjes. Na de dienst gingen we in een lange rij achter toeterende motoren naar een ‘hotel’. Dit was een groot grasveld met witte tenten. Er was een lange tafel met allemaal Oegandees eten waar iedereen een vol bord kreeg opgeschept. Er werden snel stoelen voor ons klaargezet en daar gingen we met onze groep zitten. Een beetje ongemakkelijk begonnen we met onze handen te eten, dit hadden we hier nog niet eerder gedaan. Rijst eten viel niet mee met de handen. Later ging iedereen in de tenten zitten en kwam even later het danspaar dansend de kring binnen en werden er toespraken gehouden. Met in onze gedachten dat we nog een lange terugreis voor de boeg hadden, onderbraken we de toespraken om ons cadeau te geven. Wel een beetje ‘akward’, want het bruidspaar en het publiek leken dit helemaal niet raar te vinden. Alle aandacht ging naar ons. We werden hartelijk bedankt voor onze komst en kregen een taart mee naar huis!

Aankomende vrijdag gaan we een avontuur beleven, namelijk……WE GAAN OP SAFARI!!! Natuurlijk houden we jullie weer op de hoogte! Tot snel!