Laatste dagen met de kids

Heey allemaal,

We hebben vast en zeker wel eens verteld over onze jungle tuin. Het Engelse woord dat ze hier voor tuin gebruiken is ‘compount’. Maar goed, wij wilden het oerwoud/moeras aan de overkant van ons slootje weleens zien. Ver kwamen we niet, want het was enorm dicht begroeid, maar wel prachtig met al die palmbomen en andere slingerplanten. Eenmaal terug in ons huisje besloten we onze blog maar weer eens te schrijven. Er is zo ontzettend veel gebeurd de afgelopen tijd, dat we nog de tijd, nog de energie hadden om alle belevenissen op te schrijven.

Laatste lessen
Allereerst willen we de laatste dagen met de kinderen beschrijven. Vrijdag 7 november was hun laatste schooldag, dus hadden ze eigenlijk vakantie. Dit was niet naar ons gecommuniceerd (een inmiddels bekend verschijnsel in Oeganda) en ook niet wat we hadden verwacht. Wij hadden namelijk al eerder een andere datum van de directeur doorgekregen. Toch wilden wij doorgaan met onze plannen voor het lesgeven en een leuk afscheid, dit was prima, in overleg met de directeur. Uiteindelijk hebben we ontzettend leuke Sinterklaaslessen ontworpen en gegeven in de vorm van een circuit met verschillende leerzame spellen, een lied en dans, een poppenkast en een levend
ganzenbord door onze ‘compount’. Niet alles liep op rolletjes, want als de kinderen hier iets krijgen, zijn ze niet meer te houden. De regels die gelden bij een circuit werden doorbroken, omdat de kinderen alleen nog maar oog hadden voor de pepernoten. Een andere man met een baard is nu in de winkelcentra van Kampala (de hoofdstad) te zien. Nergens merk je hier dat het Kerst is, behalve daar. Je hoort Christmas Carols en de winkels zijn versierd. Maar in onze beleving is het totaal geen Kerst. Dit komt door het lekkere warme zonnetje en dat alles hier groen is. De kinderen weten niet beter. Tijdens de playroom gingen we enthousiast aan de slag met het versieren van blikken met mooi papier en kerststickers. Dit leverde prachtige resultaten op.

In onze vorige blog vertelden we over een ‘sociale les’ die we met een groepje jongens hadden gehad. Nu wilden we dit ook met een groepje meisjes doen. Hoewel de jongens een beetje in zichzelf geleerd leken en wat stilletjes, zo uitten de meisjes zich door te lachen in de soms ongemakkelijke situaties wanneer we spraken over de moeilijke momenten in hun levens. Dat was voor ons ook even wennen. We konden ze dit ook niet kwalijk nemen, want dit is hoe ze hier overleven. Onderwijl begon het hard te waaien en te regenen, dus gingen we snel naar binnen. De les vervolgden we en sloten af met maskertjes, nagellakken en dansen. Een echte meidenmiddag.

You are special
Wat we ook niet wisten was dat we ineens op een zondagmorgen hoorden dat het de laatste dienst zou zijn en dus ook geen zondagsschool voor de kinderen zou zijn. We hadden, als het kon, nog graag een kinderdienst bijgewoond. Toch is dit in vele opzichten gelijk aan de zondagsschool zoals wij dat in Nederland kennen. Er worden Bijbelse kinderliedjes gezongen, een Bijbelverhaal verteld, zoals bijvoorbeeld dat van Noach en afgesloten met gebed. Het leek ons heel mooi om een Bijbelse boodschap met de kinderen te delen. Daarom nodigden we op een avond een paar kinderen bij ons thuis uit en zongen een aantal liederen met elkaar. Vervolgens vertelde Thirza het verhaal ‘You are special’ (Niemand is zoals jij) van Max Lucado. Wat we als heel bijzonder ervoeren was dat de kinderen na het verhaal uit zichzelf aan ons vertelden wat ze ervan hadden opgeleerd: ‘I have learned that God loves me, no matter what other people say about me.’ Wauw!

Beans & pocho
En ja, ook wij moesten eraan geloven. Iedere week scheppen wij dit op en zien de kinderen dit eten: Beans and pocho. Bonen in een soepachtige saus met aan elkaar geplakte maïsmeel. Daar zaten we dan, naast de kinderen, beans and pocho te eten. Het maïsmeel had geen bijzondere smaak en vulde aardig, maar met de bonen en de saus was het aardig te doen! Wel saai hoor om dit iedere dag tweemaal te eten. Maar we zijn ook op een school geweest waar ze maar één keer per dag een maaltijd krijgen en dan besef je weer hoe goed de kinderen het hier hebben.

Nafasi
Op dinsdag 18 november gingen we samen met Gert en Jill (Nederlandse voorzitters van Nafasi) naar Nafasi Welfare Home in Kampala. Het is een tehuis dat tijdelijke opvang biedt aan kwetsbare kinderen tussen de 0 en 5 jaar in Oeganda, met als doel om binnen acht maanden een geschikt thuis voor deze kinderen te vinden. De achtergrondinformatie wordt verzameld en op die wijze gezocht naar een passend gezin. Nafasi doet haar best om kinderen te herenigen met de biologische familie. Soms komt het ook voor dat een kind geadopteerd wordt door een buitenlands gezin, maar dat behoort tot de laatste mogelijkheden. Wij mochten kennismaken met de kinderen en de werkzame Oegandezen in het project. Wij konden er een bijdrage leveren door het maken van promotiemateriaal voor het project. Het was mooi om te zien dat deze jonge kinderen in Nafasi zo veilig en geliefd op kunnen groeien.

Volleybal
Nu even een update van de volleybalwedstrijd in Kenia. Door ons project hebben wij met jullie hulp een prachtig mooi bedrag opgehaald: 1390 euro. Met dit bedrag kunnen 20 spelers van het volleybalteam naar Kenia in januari/februari 2015. Maar … met het geld dat Children’s Welfare Mission nog bij gaat leggen, is het mogelijk gemaakt dat alle teams (40 spelers) kunnen gaan. Hoe geweldig is dat! Het geldbedrag is inmiddels veilig overhandigd en wordt ingezet om de reis naar Kenia te betalen waar de kinderen onder andere gaan spelen tegen Kenia, Tanzania en Rwanda. De kinderen en coaches zijn ontzettend dankbaar en hebben dit meerdere malen naar ons toe geuit. Kortgeleden hadden we een gesprek met coach Joshua. Hij vertelde ons dat sport en spel zo
ontzettend veel voor de kinderen betekend. Hij ziet de kinderen veranderen, want doordat je ze een taak geeft ontplooien ze zich en komen ze uit hun schulp. Er wordt volop getraind. Nog maar
kortgeleden, woensdag 19 november, werd er een vriendenwedstrijd in het kinderdorp georganiseerd. Te gast was een andere school uit Namugongo. Het was geen officiële wedstrijd, maar vriendschappelijk. Toch leek er een aardig formeel tintje aan te zitten. De teams werden in rijen op gesteld en wij mochten iedereen de handen schudden. Ook kwam er een soort fanfarecorps langs. Te grappig! Het werd een leuke en sportieve middag. Uiteindelijk wonnen de teams van Children’s
Welfare Mission alle wedstrijden.

Afscheid
Voordat de kinderen naar huis gingen wilden we de spulletjes uitdelen aan de kinderen die we gekregen of meegenomen hadden; o.a. ondergoed, tandenborstels en kleding. Een grote groep kinderen kwam om ons heen staan om te kunnen grijpen wat er te grijpen viel. We hebben de meeste kinderen gelukkig blij kunnen maken met iets kleins.

De kinderen werden zaterdag 22 november opgehaald door hun verzorgers om vakantie te houden. De avond ervoor hadden we nog een feestje met de kinderen gehouden om onze tijd samen zo leuk mogelijk af te sluiten. Hoe dichter we de zaterdag naderden, hoe aanhankelijker de kinderen werden. Dit was lastig want je weet dat het afscheid eraan zit te komen. Voor de kinderen wilden we het niet te moeilijk maken maar voor onszelf ook niet. Steeds werden er wat kinderen opgehaald, maar sommige kinderen zeiden dat ze morgen opgehaald zouden worden. Waarschijnlijk uit bescherming voor zichzelf als er die dag niemand voor ze zou komen. Het was een aparte dag, een dag van wachten, een dag van steeds opnieuw afscheid nemen. ’s Avonds waren er nog steeds kinderen, ongeveer tien. Zondagochtend 23 november gingen we een jongen naar huis brengen om te kijken waar hij woont. Aangekomen bij het huis van de jongen werden we verwelkomt in de gastenkamer, kregen wat eten en hebben we een spelletje gespeeld om het niet al te ongemakkelijk te laten verlopen. In de gastenkamer zaten wij alleen, de tante, jongen, zijn zusje en de rest van de familie zat in het kamertje ernaast op de grond. Terug gekomen in het dorp waren er nog steeds kinderen, inmiddels nog vijf. Opnieuw hebben we er een gezellig dag van gemaakt door filmpjes te kijken, muziek te maken en spelletjes te spelen. Eind van de middag gingen wij naar ons huisje om te koken, maar als snel kwam een jongen in paniek naar ons huisje toe, vertellen dat hij de andere kinderen kwijt was. Wat moet het een raar gevoel zijn, normaal een dorp vol met kinderen waar je altijd wel iemand vindt om mee te spelen en nu een leeg dorp en de andere kinderen kwijt te raken. Toen Mirjam met deze jongen meeliep om de andere kinderen te vinden vroeg ze aan hem: ‘Denk je dat je vandaag opgehaald wordt?’ Zijn antwoord was: ‘Nee, misschien morgen of dinsdag.’
’s Avonds werden de twee broers opgehaald om naar de bus gebracht te worden. De jongens komen uit het noorden van Oeganda en dat is ongeveer acht uur rijden met de bus. De drie jongens die overbleven hebben we voorgesteld dat ze bij ons mochten douchen. Zo hoopten we dat ze iets frisser zouden gaan ruiken en de jongens wilden maar al te graag bij ons onder de douche. Met z’n allen op het grote bed hadden we tot elf uur de tijd om een film te kijken. Tegen die tijd zou hun
matrone (vrouwelijke verzorgster van de slaapvertrekken) terug zijn van het op de bus zetten van de twee broers. Maandagochtend 24 november waren de jongens nog steeds niet opgehaald. We wilden de jongens graag een leuke dag bezorgen en we mochten ze een dagje meenemen. Op weg in het busje naar het zwembad zat een van de jongens te staren uit het raam en zei niets. Wat er allemaal door zijn hoofd heen ging, geen idee. Het deed mij veel pijn om hem zo te zien en te bedenken dat je geen ouders meer hebt en je verzorger blijkbaar niet de moeite wil doen op je op tijd op te komen halen. Aangekomen bij het zwembad zagen we drie jongens met stralende gezichtjes die uitgelaten het zwembad insprongen. Na een paar uurtjes daar te zijn geweest gingen we terug naar het dorp. Tegen etenstijd kwam een andere jongen in zijn schooluniform naar ons toe met tranen in zijn ogen en zei dat zijn oom hier was om hem mee te nemen. Na een dikke knuffel te hebben gegeven en verteld te hebben dat we van hem houden ging hij op weg naar huis. De jongen die we eerder die dag zagen stralen in het zwembad, lag nu voor zich uit te staren bij ons op de bank. Als we vroegen waar hij aan dacht vertelde hij dat hij aan thuis dacht. Even daarvoor hoorden we dat de oom die voor hem zorgt alcoholverslaafd is en zijn vrouw hem verlaten heeft, omdat hij zich niet goed gedroeg. De vorige vakantie werd hij uiteindelijk ook naar huis gebracht omdat hij niet opgehaald werd. Dinsdag 25 november werden de laatste twee jongens naar huis gebracht.

Sinterklaas
Zouden wij dit jaar nog Sinterklaas vieren? Ja hoor! Vrijdagavond 28 november kwam Sint Gerrit op onze deur kloppen met een tas vol cadeautjes en gedichten. En met pepernoten uit een Nederlands
restaurant genaamd BROOD was dit toch even een gezellig oud Hollands feestje. Zondag 30 november is onze laatste dag met Anita en Gerrit. We gaan Watoto church weer bezoeken en gezellig luchen in de stad Kampala. Maandag 1 december gaan wij voor een week naar Hearts Vision, een project waar ze werken met straatkinderen. In die week gaan Anita en Gerrit terug naar Nederland. Na terugkomst van Hearts Vision schrijven wij waarschijnlijk onze laatste blog, want vrijdag 12 december gaan wij weer naar Nederland. Onvoorstelbaar hoe snel de tijd toch gaat! Daarom genieten wij nu nog echt even van deze laatste dagen.

Groetjes vanuit Oeganda!