Outreaches en meer...

Wat gaat de tijd toch ongelofelijk snel. Hoogste tijd om weer wat belevenissen te delen!

Donderdag 30 oktober zijn we op outreach geweest met de kliniek. We kwamen aan bij een local schooltje op het platteland, waar onder een boom een dertigtal moeders met hun baby op ons stonden te wachten. Twee zusters creëerden een soort consultatiebureau door aan een boom een improvisatie van een weegschaal te hangen, een bankje erbij neer te zetten en daarvoor op karton allerlei medicijnen uit te stallen. Wij mochten helpen door vitaminedruppels toe te dienen via de mond van de baby’s, de baby’s te wegen en kleertjes aan de moeders uit te delen. Ondertussen stond zo’n beetje de hele school om ons heen. De Oegandese moeders kennen hier totaal geen schaamte, want ze blijven in deze drukte nog steeds hun baby binnen ons gezichtsveld voeden. Veel baby’s hadden geen luier om, alleen een klein broekje of helemaal geen bedekking. Er werd dan ook niet raar opgekeken als een baby over de voeten van de moeder een plasje deed. Hoe anders zijn wij dat gewend.

Zondag 2 november gingen we met Gerrit, Anita en Marloes naar Kampala. We bezochten de Watoto Church. Een kerk wat veel weg heeft van een Hillsong Church. Totaal anders dan de kerk bij ons in het dorp en het voelde erg westers. Na afloop van de dienst wachtte John, een werker van het dorp ons op. Hij heeft in zijn jeugd in de sloppenwijken gewoond en nam ons die dag mee om meer van Kampala te laten zien. We begonnen door een wandeling te maken naar de andere kant van de stad. Onderweg kwamen we langs een meertje met erg veel vogels. We liepen door naar het voormalige paleis van de koning. Daar hebben zich gruwelijke dingen afgespeeld, ze namen ons mee naar een soort van kelder/tunnel waar bizarre verhalen verteld werden. Toen de vraag gesteld werd of de voormalige koning ook zulke dingen zou doen; lachten ze en gaven ze geen antwoord. Zegt genoeg denk ik.. Vanuit het paleis liepen we door naar een armer gedeelte, de sloppenwijken. Het is moeilijk te omschrijven wat je daar ziet. Veel kinderen, jongeren en volwassen op straat. Een man met gescheurde kleren, erg behaard zittend op een trapje met zijn hoofd gebogen, kinderen die graag de aandacht willen van een mzungu en werden we door mannen toegeroepen. Foto’s mochten we hier niet maken omdat de mensen dat niet altijd even fijn vinden, kan ik me iets bij voorstellen. Niet veel later begon het keihard te regenen. We stonden in een poort te schuilen en keken naar buiten hoe de mensen zich proberen te weren tegen de regen. Genoeg huisjes zijn niet tegen deze keiharde buien beschermt. Toen het even wat minder werd liepen we door naar de lokale markt. Daar werden allerlei soorten voedsel klaargemaakt. We hebben daar chapati (Oegandese pannenkoekjes) met bonen gegeten wat veel aandacht trok want niet veel blanken gaan hier eten. Door er niet teveel bij na te denken hoe het klaargemaakt was, was het goed te eten. Nadat we uitgegeten waren en weggingen lieten de mensen zien dat ze het erg waardeerden dat wij daar hadden gegeten. We liepen door en de weg was veranderd in een rivier. Het water spoelde over de stoepen waar van alles mee dreef op het water. Nog snel even langs wat kledingwinkeltjes en daarna was het tijd om weer naar ons dorp te gaan. Een indrukwekkende dag wat niet te beschrijven valt maar wat je zelf mee moet maken. Terug in het dorp was er ’s avonds een kerstviering van de zondagsschool. Een echt kerstgevoel hadden we hier niet bij, maar het was erg leuk om dit eens mee te maken in een andere cultuur. Kinderen deden een toneelstukje, zongen een liedje en er werd natuurlijk gedanst.

Vrijdag 7 november hadden de kinderen waaraan we les zouden geven ’s middags een examen. Daardoor hadden we een interview gepland met de directeur van de basisschool. Goed voorbereid met veel vragen over de school, het christelijk geloof en sociale lessen kwamen we toch op andere onderwerpen tijdens het gesprek. Hij vertelde ons dat hij zelf als achtjarige jongetje gesponsord werd door Compassion. Daardoor kreeg hij de mogelijkheid om naar school te gaan en op die manier kwam hij op christelijk onderwijs terecht. Na acht jaar werd hij plots niet meer gesponsord. Hij zocht zijn sponsor op, op internet en na een zoektocht kwam hij in contact met zijn sponsor. Haar was verteld dat hij klaar was met school en dus niet meer gesponsord hoefde te worden. Uiteindelijk kon hij toch naar de universiteit, is afgestudeerd als leraar en inmiddels is hij directeur hier van de basisschool. Het zette ons even stil hoe belangrijk het sponsoren is, want als hij geen sponsor had gehad, had hij niet naar school gekund en had hij niet de functie gehad die hij nu heeft.
In het gesprek hadden we het ook over het praten met de kinderen. Alle kinderen hebben het nodige meegemaakt, maar er wordt hier niet veel gepraat over gevoelens of het verleden. Terug van het interview kwamen we op het idee dat we hier toch graag wat mee wilden voor de kinderen en hebben we een soort van ‘sociale les’ voorbereid. Zaterdag wilden we deze sociale les graag uitvoeren met zes kinderen die we hadden uitgekozen. Op een rustig plekje hadden we wat tafels en stoelen neergezet. We begonnen met wat spelletjes spelen met de kinderen om ze elkaar te laten vertrouwen en een goede sfeer te creëren. De kinderen gingen op in de spellen en er was een ontspannen sfeer. Na drie spelletjes vroegen we ze bij de tafel te gaan zitten en hadden we een gedicht in stukken geknipt. We gaven ze allemaal een stukje en ze moesten de puzzel in elkaar zetten. En het volgende gedicht werd gemaakt;

If I could I would remove all your fears.
If I could I would remove all your tears.
If I could I would make life painless.
If I could I would give you all your courage.

I feel when you are sad, hurt when you are hurt,
and smile when you smile.
As years move on and so will you, remember my love,
stand tall, stand strong, and your strength will guide you.

We spraken met de kinderen over het gedicht en eigenlijk werd al snel de conclusie getrokken dat het over hun leven ging en dat er veel liefde in het gedicht zat. Na een tijdje gesproken te hebben over mooie momenten in het leven en moeilijk momenten, gaven we de kinderen de opdracht om deze momenten op papier te zetten. Dit mocht in de vorm van een brief naar iemand of gewoon momenten die je benoemd. Na even onwennig rond te hebben gekeken gingen alle kinderen hiermee aan het werk. Toen we na een tijdje vroegen wie het met de groep wilde delen stak direct een jongetje zijn hand op. Hij had een brief naar ons geschreven en de momenten benoemd waar hij kan van genieten, wat hij erg moeilijk vindt en benoemde hij erin dat doordat hij nu sponsorouders heeft het toch voelt dat hij weer een soort van nieuwe ouders heeft. Uiteindelijk heeft iedereen het gedeeld met de groep en kwam vooral naar voren dat de moeilijke momenten zijn dat je iemand moet missen en bij alle kinderen zijn dat in het bijzonder de ouders. Om het serieuze moment af te sluiten wilden we opnieuw een spel met de kinderen spelen: knuffeltikketje. Als je iemand had getikt moest je diegene een knuffel geven. De kinderen volgden de opdracht netjes op en werd iedereen geknuffeld. Om de kinderen iets mee te geven sloten we af door een papier op ieders rug te plakken en daar door iedereen een compliment over diegene op te laten schrijven. Alles bij elkaar was het een bijzonder moment, waarin kinderen meer van hun achtergrond hebben verteld. We wilden dit vooral voor de kinderen zelf doen om ze te laten zien dat je over moeilijke dingen mag praten en hopen we dat het moment vooral speciaal geweest is voor de kinderen.

Zondag 9 november gingen we weer naar Watoto Church in Kampala en hadden daar afgesproken met twee studenten van Children’s Welfare Mission, en inmiddels goede vrienden: Collins en Bruce. Na kort een kledingwinkeltje te hebben bezocht (niet echt iets voor mannen, hè?) gingen we al gauw op de boda boda door het centrum naar winkelcentrum om te bowlen. Helaas was dat gesloten en dwaalden we door het winkelcentrum op zoek naar een leuke en lekkere eetgelegenheid. Het werd pizza in de Pizza Hut. De jongens wilden ons een park laten zien, niet ver er vandaan. In een rustige en gezellige tent dronken we wat fris en gingen we poolen. Toen het tijd was om te gaan, zochten we boda boda’s om ons naar het old taxiparc te brengen. Vandaar uit reden we met de matatu naar Namugongo. Op de vraag wat we over deze dag moesten schrijven, zei Collins: ‘The environment, fun the company u had n observation.. explanation plus conclusion, dont 4get pizza.’ Tja, die pizza mochten we dus echt niet vergeten.

Tot zover de gebeurtenissen van afgelopen tijd, we hebben nog een maandje te gaan waar we nog echt van gaan genieten!